Deel op social media
Chinyere (24) groeit op in een warm en welvarend gezin. Haar jeugd voelt als een feestje: verjaardagen met clowns, Happy Meals, merkkleding, en een moeder die een kledingwinkel én een restaurant runt. “Ik kwam niks tekort,” vertelt ze. “Ik dacht: wij zitten wel goed.”
Maar van de ene op de andere dag verandert alles. “Mijn vader werd het land uitgezet. Ik wist niet dat hij niet meer terug zou komen. Het restaurant en de kledingwinkel van mijn moeder waren ook opeens uit beeld. Alles wat we hadden, was weg.”
Chinyere is pas negen jaar oud wanneer haar ouders slachtoffer worden van de toeslagenaffaire. Ze begrijpt dan nog niet wat er speelt, maar voelt de spanning thuis direct. “Voorheen kreeg ik alles, en ineens was er nergens meer geld voor.” De stabiele basis verdwijnt. Als enig meisje in een gezin met vijf kinderen voelt ze de druk toenemen. “Ik voelde me ontzettend alleen. Mijn moeder deed haar best, maar we konden niet meer écht praten. De frustratie overheerste.”
In die periode verliest Chinyere veel vriendschappen. “Ik kon nergens meer aan meedoen. Er was geen geld en door alle spanningen had ik weinig energie. Dan word je boos. Op iedereen. Op de wereld.”
Op school wordt ze gepest. Op de basisschool, én later op de middelbare. “Ik kreeg agressieproblemen. Als ik werd gepest, barstte ik. Ik kon het niet meer inhouden.” Ze gaat naar een naschoolse opvang voor kinderen met gedragsproblemen en volgt therapie, maar voelt zich nergens echt begrepen. “Dus stopte ik ermee. Ik dacht: ik doe het wel zelf. Alles opkroppen en doorgaan.” Chinyere raakt depressief en trekt zich terug. “Ik ging niet meer naar buiten. Ik verloor mezelf in boeken – daarin kon ik iemand anders zijn.”
Al snel voelt Chinyere de drang om te gaan werken en haar steentje bij te dragen. “Zodra het kon, begon ik met klusjes in de buurt en nam ik een krantenwijk. Ik heb altijd hard gewerkt. Ik heb een sterke werkethiek en kan slecht tegen falen.”
Ze werkt in die tienerjaren ook hard aan zichzelf, maar stuit constant op onbegrip bij hulpverleners. “Ik kreeg alleen maar standaardoplossingen. Armoede is complex. Als je het niet zelf hebt meegemaakt, is het moeilijk te bevatten. Daardoor voelde ik me vaak niet serieus genomen.”
Lang blijft Chinyere in overlevingsstand. “Ik kon goed doen alsof het oké ging, maar vanbinnen was ik kapot.” Een aantal jaar geleden krijgt ze te maken met een gewelddadige collega. “Dat was een kantelpunt. Ik ging naar de huisarts en daar kwam alles eruit – over mijn vader, over mijn jeugd, over mijn innerlijke kind dat riep: ‘Laat me eruit!’ Maar ik hield haar opgesloten. Om haar te beschermen.”
Ze gaat meedoen aan MDT (Maatschappelijke Diensttijd) en dat geeft haar een enorme boost. “Voor het eerst kreeg ik geen label. Ik was niet ‘die zwarte vrouw met problemen’. Ik was gewoon Chinyere. Ik werd gezien, gehoord, als gelijke.”
MDT verandert haar blik. “Ik deed een opleiding tot laborant, maar stapte over naar Bestuurskunde. Als kind vond ik de overheid al fascinerend – door wat er met mijn moeder gebeurde. Maar ik had geen vertrouwen. Een docent zei ooit: ‘Je ziet nooit zwarte vrouwen in de politiek.’ Dat demotiveerde me enorm.”
In 2022 publiceerden we het rapport ‘Ken ons, help ons’ waarin we de leefwereld en behoeften aan emotioneel herstel van de gedupeerde kinderen en jongeren beschrijven. Dit rapport kun je lezen en downloaden via deze link.
Nu runt Chinyere haar eigen bedrijf: Chichi Connect – een organisatie die jongeren verbindt met instanties én met elkaar. “Chi Chi betekent ‘grote zus’ in het Caribisch. Ik ben er voor anderen, zoals ik dat vroeger voor mijn broertjes was.”
Haar missie is helder: jongerenparticipatie zichtbaar en waardevol maken. “Laat jongeren zien dat hun verhaal ertoe doet. Betrek ze. Niet alleen luisteren naar wat ze meemaken, maar ook naar wat ze nodig hebben. Jongeren zijn de toekomst – dus zet ze nú aan tafel.”
Thuis gaat het gelukkig beter. “Mijn moeder heeft haar pit weer terug. Ze zit nog steeds in survivalmodus, maar het gaat. Ze heeft een tuintje in Almere en helpt mensen. Dat geeft haar kracht.” Ook Chinyere vindt steeds meer rust. “Ik weet nu: de wereld stopt niet. Er is nog zoveel mogelijk. Ik ben niet minder waard door wat er is gebeurd.”
Chinyere wil niet dat haar verhaal alleen wordt gezien als tragisch. “Sommige mensen willen alleen maar horen hoe zielig het is, maar ik ben meer dan mijn verleden.” Wat ze beleidsmakers wil meegeven? “Wat ons is aangedaan, valt niet terug te draaien. Het verleden blijft. Maar vandaag ben ik de hoofdrolspeler in mijn eigen verhaal. Help ons vooruit — niet als slachtoffers, maar als mensen vol potentie. Geef ons geen medelijden, maar kansen.”
