Deel op social media
Al bijna drie jaar zet Jerrold Gunther zich in voor mentale gezondheid en het doorbreken van stigma’s en taboes. Wat begon als een stage, groeide uit tot een baan waarin hij dagelijks met mensen in gesprek gaat, projecten ontwikkelt én anderen in hun kracht zet. Binnen het project Luister Eens, vervult hij een veelzijdige rol – van straatacties tot workshops, van communicatie tot co-creatie.
“Tijdens mijn bachelor Toegepaste Psychologie moest ik stage lopen. Eigenlijk had ik daar op dat moment helemaal geen zin in,” vertelt Jerrold eerlijk. “Maar toen ik Diversion tegenkwam en hoorde wat het doel was van Luister Eens, voelde ik meteen: dit klopt. Dit stukje destigmatisering is belangrijk.” Vanuit zijn eigen ervaringen met mentale gezondheid werd het thema niet alleen werk, maar ook een missie. Inmiddels werkt hij bijna twee jaar in dienst na zijn stageperiode: “Ik voel zóveel voor dit werk, ik ben blij dat ik na mijn stage nog steeds deel mag uitmaken van het project als projectassistent.”
Luister Eens werkt met ambassadeurs: mensen met een eigen ervaringsverhaal rondom mentale gezondheid. Zij zetten zich in om het gesprek open te breken, taboes te doorbreken en stigma’s te verminderen. Dat doen ze op verschillende plekken: op scholen, in de wijk, op straat en binnen organisaties.
Tijdens workshops delen ambassadeurs hun verhaal en gaan ze in gesprek met deelnemers. Op straat spreken ze voorbijgangers aan met vragen als: “Praat jij weleens over hoe het écht met je gaat?” Het doel is laagdrempelig, menselijk en verbindend: ruimte creëren voor echte gesprekken.
Een belangrijk onderdeel van Jerrolds werk speelt zich af in de wijk. “We werken in verschillende domeinen: school, werk, wijk en met ambassadeurs. In de wijk ga ik samen met ambassadeurs de straat op, maar geef ik ook workshops bij buurthuizen, stichtingen en informele organisaties.”
Een bijzonder project is de doorontwikkeling van het Luisterspel voor de wijk, in samenwerking met het Van Gogh Museum en een expertisecentrum voor transculturele therapie. “We willen een inclusiever luisterspel maken, dat beter aansluit bij de wijkcultuur. Niet iedereen denkt vanuit dezelfde ik-cultuur.”
Wat Jerrold het meest raakt, is wat het ambassadeurschap doet voor de mensen zelf. “Voor veel ambassadeurs is het helend om hun verhaal te delen. Ze voelen zich gehoord, gezien en gewaardeerd. En ze halen er ook veel kracht uit om anderen te mogen inspireren.”
Naast het podium dat ze krijgen, organiseert Luister Eens ook trainingen, zoals storytelling, zelfprofilering en het opzetten van eigen activiteiten. “Niet iedereen stapt even makkelijk op mensen af. En dat is oké. We kijken altijd: wat past bij jou?”
Een rode draad die Jerrold steeds terugziet in de verhalen, is het gevoel niet gehoord te worden. “Veel mensen hebben geworsteld met het systeem, met de druk van altijd moeten presteren. Er is zo weinig ruimte om even niet goed te gaan.”
De norm om altijd ‘druk’ te zijn, altijd door te moeten, zit diep verweven in onze maatschappij. “En als het even niet lukt, weten mensen vaak niet wat ze nodig hebben – laat staan hoe ze dat moeten uitspreken.”
De gesprekken blijven niet alleen op straat. In samenwerking met onder andere het Ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport en MIND zijn signalen van jongeren verzameld en gebundeld als input voor beleid. “We laten zien wat er écht leeft. En dat maakt impact.”
Zelfs bij zorgprofessionals. “We gaven een luisterspel-workshop aan medewerkers in de zorg. Na afloop zeiden ze: ‘Ik had helemaal niet door hoeveel ik eigenlijk invulde voor de ander.’ Dat zijn zulke waardevolle inzichten.”
2026 wordt het laatste financieringsjaar van het project. Dat betekent verandering – ook voor Jerrolds eigen functie. “Dat is spannend, maar we richten ons nu op de verzelfstandiging van de ambassadeurs. Zodat zij zelf verder kunnen blijven gaan, ook zonder het project zoals het nu bestaat.”
Zijn wens? “Dat ambassadeurs vindbaar blijven. Dat hun verhalen gehoord blijven worden. En dat het gesprek over mentale gezondheid nooit meer stopt.”
Tot slot wil Jerrold ook het volgende meegeven, iets kleins en groots tegelijk: “Je hoeft niet altijd de juiste woorden te hebben. Soms is een simpele, oprechte geste al genoeg. Een berichtje. Een croissantje. Gewoon laten merken: ik zie je. Dat kan iemands hele dag – of zelfs leven – veranderen.”
